هریسه

هریسه خوراکی قدیمی و بسیار مورد استفاده بوده است که به اعتقاد برخی هلیم از مشتقات هریسه می‌باشد. هریسه در لغت به معنای خوراکی است که از پختن غلات یا حبوبات به همراه آب یا شیر بدست می‌آید و گاهی به آن گوشت یا شکر اضافه می‌شده است.

ریشه پیدایش هریسه کاملا مشخص نیست اما هریسه خوراکی بسیار رایج در خاورمیانه از دیرباز تاکنون بوده است. قدیمی‌ترین روایت درباره هریسه این چنین آمده است که یکی از انبیای الهی از ضعف بدن خود شکایت می‌کرد، وحی نازل آمد که هریسه بخورند. اما قدیمی‌ترین اشاره مکتوب به هریسه در کتاب ابن جوری در زمان حکومت آل بویه بوده است که در آن اینچنین ذکر شده است : «در سال ۳۵۲ قمری معزالدوله دیلمی دستورداد مردم در روز عاشورا جمع شوند و اظهار حزن کنند. در این روز بازارها بسته شد، خرید و فروش متوقف گردید، قصابان گوسفند ذبح نکردند ، هریسه پزها هریسه نپختند.»

اما بعد از آن ابن بطوطه در سفرنامه خود هریسه را خوراکی ایرانی بشمار می‌آورد و این چنین به نظر می‌آید که در سفرهای خود از کشورهای عربی از این خوراک اسمی نیاورده است. ابن بطوطه در سفر به کازرون درباره هریسه می‌گوید : «در اینجا معمولا به مسافر، هرکس که باشد، هریسه می‌دهند. هریسه غذایی است مرکب از گوشت و گندم و روغن و آن را به صورت هلیم می‌خورند.» البته در بخش بسیاری از تاریخ شهرهای جنوبی ما به خوراک هریسه اشاره شده است به عنوان مثال در روستای شاه‌نشین (اسلام آباد) استان خوزستان در شب عاشورا خوراک هریسه بار می‌گذاشتند که آن متشکل از آب، گندم کوبیده شده و گوشت خروس بوده است. درباره دستور پخت هریسه به صورت قدیمی و یکنواخت اشاره‌ی دقیقی در منابع مختلف نشده است، اما هریسه در شهریور سال ۹۵ به عنوان میراث نامملوس استان بوشهر ثبت ملی شده است.

(3 رای، میانگین : 5٫00 از 5)

Loading...